Het strakke pakje

ALS IK HEEL EERLIJK BEN
Het was voor mij
één van de ellendigste momenten van de schoolweek:
G Y M.

Vanwege het *** p a k j e ***
waar wij ons als meisjes in moesten persen.

Voor deze ene keer
een kritische noot
op dit onderdeel van het beleid
van de reformatorische basisschool
waar ik op zat.

Korte broeken waren jongenskleding,
gympakjes meisjeskleding.
Het onderscheid moest duidelijk zijn.
En dat was het op deze manier inderdaad.

Als wij op rij moesten gaan staan,
van groot naar klein,
(ook al zo afschuwelijk - wie bedenkt zoiets)
dan eindigde ik steevast
zo'n beetje
op de een-na-laatste plek.

Iedere week opnieuw
moest er door mijn klasgenoten
een meting op worden losgelaten.
Zo met de handen,
en tegen elkaar staan enzo,
een beschamend ritueel.

Ik had zelf niet de illusie
dat ik ineens tien centimeter
kleiner zou zijn dan de week ervoor,
hoe graag ik dat ook had gewild.
Van mij had dit onderdeel dan ook
met alle plezier
geskipt mogen worden.

Zo'n pakje
(je had ze in het lichtblauw, donkerblauw en zuurstok-roze)
was ontworpen voor meisjes
van een gemiddelde lengte.

Bij dat soort meisjes
stond zo'n pakje ook betreurenswaardig,
maar wel een stuk minder om te huilen
dan bij mij.

Ik was net een ingesealde langpootmug.
Een vrouwtjes- baviaan met een te kleine romper.
Een in vacuüm verpakt dekbed.
Ik word er gewoon weer ellendig van,
als ik het zo omschrijf,
zoveel jaar na dato.

Bijna de hele gymles had ik er werk aan
om het gedeelte rondom mijn achterwerk
een beetje op de juiste plek te houden.

Mijn extra lange lichaam,
verpakt in een te kort,
en dus te strak pak,
met net onder de taille zo'n gillend lelijk rouserandje.

***
Ik wilde maar één ding:
mezelf kleiner maken.
Zodat ik zou passen
in het gemiddelde.
***


En als ik heel eerlijk ben,
of gewoon eerlijk,
zonder 'heel',
dan heb ik daar nog steeds een beetje last van.

Dat ik mezelf kleiner wil maken dan ik ben,
dat ik probeer te passen in een gemiddeld ontwerp.
Ik wil liever niet 'op een rijtje staan',
opvallen,
of vergeleken worden met degenen
die zo goed passen in het plaatje
van deze maatschappij.

Ik wil vrij zijn.
Niet als een ingesnoerde,
opgevoerde sprinkhaan
rond moeten rennen
tussen de lijnen van de gymzaal.

Ik wil op blote voeten
in een zwierige jurk
-zonder rousjes bij de taille-
dansen in de vrijheid
die er is
buiten de platgetreden paden.

Maar ik geef toe,
dat vind ik best wel eng.

Want hoe rot dat gympakje ook zat,
ik heb het tenslotte wel jaren gedragen,
want dat was nu eenmaal 'het beleid'.