De radicale uitbanning van haast - boekrecensie (deel 1)
Boekrecensie (dl. 1)- ‘De radicale uitbanning van haast’, John Mark Comer
Paultje
Het tien minuten gesprek over Paultje was wat haar betreft compleet in de soep gelopen. Ze had het gesprek alleen moeten voeren, Harm was op zijn werk. Terwijl ze nog bezig was haar lange benen onder het tafeltje te frommelen was de zucht van juf Mies haar niet ontgaan. In diezelfde diepe uitademing had juf zijn naam genoemd: Paultje. Haar stem had zich een beetje naar beneden afgebogen. Ze wist genoeg.
Jubelen
Soms mag een mens het best even uitjubelen of iets béjubelen . Vandaag is dat de Hogeschool in Rotterdam, of beter gezegd, de studiecoach aldaar. Er zat een knaap tegenover haar die het één en ander over zichzelf vertelde. Hij noemde de woorden niet, maar toch liet zij ze ineens vallen: hoogsensitief en hoogbegaafd. De knul zou eens informatie op moeten zoeken. Ze had hem dus gezien, zonder dat hij al teveel had prijs gegeven want hij keek wel uit. Doch zij had expertise. En dat bejubel ik.
Lummelen
Lummelen is goed, zei mijn hoogbegaafde vriendin. En ze gaf mij een kleurboekje.
De domste beslissing ooit
Ze werkte in het onderwijs en had ooit een hoogbegaafd meisje in de klas gehad. Ze hadden zoveel voor haar gedaan. Sociaal-emotioneel was ze namelijk een beetje onaangepast, dat hoogbegaafde meisje. Ze hoorde niet bij het meidengroepje. Het kind wist alles altijd beter, begreep niet dat je dat beter niet kon laten merken en begreep vooral niet dat de manier waaróp ze de dingen communiceerde niet handig waren. Een dag per week ging het meisje naar een buitenschoolse plusklas, dat was heel goed voor haar, zei de juf. Ze knapte ervan op. Eindelijk, aan het einde van het schooljaar was het dan zo ver. Ze hoorde erbij; ze was sociaal geworden en niet meer zo opvallend de beste. En toen kozen ouders voor voltijds hoogbegaafdenonderwijs.
Maak jouw eigen website met JouwWeb