Meesterlijk goed was ik,
in het bedenken van rampscenario's.
Daarom duurde het ook mijn halve jeugd
voordat ik mijn B-diploma haalde.
Ik had het heus wel gezien
dat badmeester Edwin en juf Thea de wacht hielden
vanaf hun plastic tronen.
Maar stel dat ze even niet opletten,
en ik onder water flauw viel,
vast werd gehouden door een vervelende jongen
of, nog veel enger:
ik zelf per ongeluk
te lang onder water zou blijven.
De jongens uit onze klas konden op de vrije woensdagmiddag
wel zo protserig op en neer zwemmen
- naar de bodem en weer terug-
om vervolgens hun opgespaarde mengsel
van spuug en chloor over ons uit te sproeien;
zag dan niemand dat ze intussen bijna (!) blauw waren aangelopen?
Er komt gewoon een dag
dat iemand die hele afstand verkeerd inschat
en niet meer boven water verschijnt.
En wat als Edwin en Thea dan net zitten te bakkeleien
over een leeggelopen zwemband,
en de haak onvindbaar is, nou?!
Dus!
Iedereen kan wel denken dat ik me aanstel,
ik heb er op zijn minst goede redenen voor.
---
Vandaag lees ik iets,
dat mij gelijk weer terugbrengt naar die dag dat ik af moest zwemmen
en de tribune volgeplakt zat
met zwetende ouders,
behalve die van mij.
"Een van de grootste vormen van de druk op begaafde kinderen
is de druk om perfect te zijn.
Om deze reden hebben zij vaak
onrealistisch hoge verwachtingen van zichzelf
en hanteren zij onmogelijke standaarden
die zij wanhopig proberen te halen. (...)
Aan de andere kant vrezen zij ook
hun eigen superioriteit in competitieve situaties
omdat zij géén reacties willen krijgen, zeker wanneer,
zoals vaak het geval is,
hun ouders zich daaronder bevinden."
(Uit: 'Leven met intensiteit')
---
Mijn ouders mochten van mij
NIET op de tribune verschijnen.
En ze deden het gelukkig ook niet.
Ik kan serieus met terugwerkende kracht
de opluchting nog voelen
toen ik ontdekte dat ze er inderdaad niet waren.
Ik zou verbijsterd geweest zijn als ik ze wel had ontdekt.
Niet dat het behalen van een zwemdiploma an sich
een onrealistisch hoge prestatie is,
voor mij wel was dit wel zo.
Ik móest 'm halen,
van mezelf.
Terwijl ik het eigenlijk nog steeds niet durfde,
onder water zwemmen.
Wie garandeerde mij
dat ik opgevist zou worden als ik te lang weg bleef?
En toch.
Ik haalde mijn B.
Dabrowski zou trots op me zijn geweest.
Ik stel me zo voor dat hij zou zeggen:
'Meid, je sterke verbeeldingskracht, die heeft gezorgd voor grote angsten,
tijdelijke verstoringen,
waren noodzakelijke voorwaarden voor GROEI.'
Leiden hyperprikkelbaarheden dan automatisch tot groei?
🧡 Nee; aan ons de schone taak
om begaafde kinderen te leren
zichzelf te accepteren
met het ervaren van het leven
op een diepere, meer levendige en intensere manier.
✔️ Want energie die verbruikt wordt bij het afschermen van een zelfaspect wordt a.h.w. ontnomen aan de energie die nodig is voor spontane en gezonde groei.
Reactie plaatsen
Reacties