Ik had het mezelf al helemaal voorgesteld,
een filmpje opnemen op vliegveld Eindhoven.
Heel wervelend zou ik dan
tussen de mensen,
mijn babbeltje doen.
Maar die vlieger ging niet op.
Want ik mocht mijn zoon met goede vriend best wel even van Flakkee naar Eindhoven rijden,
maar alstublieft geen afscheid (enzo).
Als pa de chauffeur was geweest,
die had met zijn nuchtere uitstraling best mee mogen lopen tot de gate.
Maar moeders,
met haar gevoelige sensoren,
alstubliéft niet.
Hebben we dat er ook nog bij.
En het is zo grappig dit.
Want ik had al helemaal bedacht wat ik de camera zou vertellen.
Dat het zo mooi is,
dat je als moeder op een gegeven moment leert loslaten.
Zelfs als je zoon ooit bijna symbiotisch met jou verbonden was,
omdat je zo vaak in de bescherming moest,
wat betreft school.
Zelfs als er een tijd was,
dat wanneer hij buikpijn had, jij ook.
En andersom.
En dat hij nu misschien wel buikpijn had,
maar IK niet.
Of andersom.
En dat ik ooit,
een beetje te veel moederkloekte,
en mijn kind bijkans verstikte,
hoe lullig het ook voelt om dit toe te moeten geven.
Maar dat ik nu,
een paar jaar verder,
mijn zoon zo lekker los mag laten
en mag concluderen dat ik enorm gegroeid bent
en dat er vanbinnen iets geheeld is,
waardoor ik gewoon een knuffel kan geven,
en hem kan laten gaan.
Zonder gedoe,
en teveel 'te'.
En dat dat voor mijn zoon ook zo fijn moet zijn.
Totdat hij dan zegt,
tot kiss&ride,
verder niet.
''Jij niet, mam.
Want wij zijn te veel verbonden.''
Het werd dus doei,
zonder kiss.
Nu zweeft hij in het luchtruim,
met mijn zegen.
Misschien mag ik een volgende keer wel mee tot het eind,
want nu weet hij dat ik echt kan loslaten
en dat er niet aan alle kanten
emoties uit me zullen flubberen,
of energieën waar hij niets mee kan.
Maar dat ik gewoon heel nuchter
kan 'doeien',
en voor de verwerking alleen maar even iets opschreef.
Over loslaten.
een filmpje opnemen op vliegveld Eindhoven.
Heel wervelend zou ik dan
tussen de mensen,
mijn babbeltje doen.
Maar die vlieger ging niet op.
Want ik mocht mijn zoon met goede vriend best wel even van Flakkee naar Eindhoven rijden,
maar alstublieft geen afscheid (enzo).
Als pa de chauffeur was geweest,
die had met zijn nuchtere uitstraling best mee mogen lopen tot de gate.
Maar moeders,
met haar gevoelige sensoren,
alstubliéft niet.
Hebben we dat er ook nog bij.
En het is zo grappig dit.
Want ik had al helemaal bedacht wat ik de camera zou vertellen.
Dat het zo mooi is,
dat je als moeder op een gegeven moment leert loslaten.
Zelfs als je zoon ooit bijna symbiotisch met jou verbonden was,
omdat je zo vaak in de bescherming moest,
wat betreft school.
Zelfs als er een tijd was,
dat wanneer hij buikpijn had, jij ook.
En andersom.
En dat hij nu misschien wel buikpijn had,
maar IK niet.
Of andersom.
En dat ik ooit,
een beetje te veel moederkloekte,
en mijn kind bijkans verstikte,
hoe lullig het ook voelt om dit toe te moeten geven.
Maar dat ik nu,
een paar jaar verder,
mijn zoon zo lekker los mag laten
en mag concluderen dat ik enorm gegroeid bent
en dat er vanbinnen iets geheeld is,
waardoor ik gewoon een knuffel kan geven,
en hem kan laten gaan.
Zonder gedoe,
en teveel 'te'.
En dat dat voor mijn zoon ook zo fijn moet zijn.
Totdat hij dan zegt,
tot kiss&ride,
verder niet.
''Jij niet, mam.
Want wij zijn te veel verbonden.''
Het werd dus doei,
zonder kiss.
Nu zweeft hij in het luchtruim,
met mijn zegen.
Misschien mag ik een volgende keer wel mee tot het eind,
want nu weet hij dat ik echt kan loslaten
en dat er niet aan alle kanten
emoties uit me zullen flubberen,
of energieën waar hij niets mee kan.
Maar dat ik gewoon heel nuchter
kan 'doeien',
en voor de verwerking alleen maar even iets opschreef.
Over loslaten.
Activeer om grotere afbeelding te bekijken,
Reactie plaatsen
Reacties