Ik sprak gisteren een meester,
een echte.
Zo één die ook op een vrije dag
zichzelf afvraagt
wat zijn kinderen zitten 'uut te krumelen.'
De meester heeft
een hoogbegaafd meisje in de klas,
Saar.
Al snel had de meester in de gaten
dat 'de relatie' met Saar voorop zou staan,
anders deed zij namelijk
NIKS.
Dat van de asynchrone ontwikkeling ✏ Kim Hovestad
ontdekte de meester ook.
Meer dan enig kind
heeft Saar weleens een kroel nodig,
of een hand.
Tegelijk heeft Saar,
binnen de gegeven kaders,
meer ruimte nodig
dan welke leerling van de meester dan ook.
De meester en Saar
hebben nog iets ontdekt,
iets wat Saar graag doet en waar zij veel van leert.
Dat zetten zij in als motivatie.
Saar maakt alleen deze sommen.
'En dan mag jij Holmwoods gaan doen.'
'Oké meester, maar dié som doe ik niet,
niet nodig.'
De meester vindt het goed.
Loslaten, heet dat.
Het gaat nu heel goed met Saar.
En dat is best bijzonder,
moet je weten.
Onlangs kreeg Saar haar rapport,
de meester kreeg er ook één.
Van Saar.
Wat betreft Engels
had de meester het er niet zo goed van af gebracht.
Maar voor geschiedenis
een tien met een griffel,
zag hij.
De meester was blij
met zijn rapport.
Dat hij op de tijdlijn van Saar,
zo hoog zou scoren,
dat zat de meester
toch echt even
'uut te krumelen'
op zijn vrije dag.
Leerlingen als Saar,
dat zijn de leuksten,
besloot hij toen.
Reactie plaatsen
Reacties